Rzeźby JÓZEFA Wilkonia punktem wyjścia do czytania DZIECIOM
Witamy w NOWYM 2024 ROKU
Czas przed Sylwestrem zmusza do refleksji i odwiedzania pewnych miejsc. Ja odwiedziłam Zachętę i cóż mały pokoik wystawowy z rzeźbami Józefa Wilkonia PTAKI zainspirował mnie by Wam je. Już wstęp wystawy fascynuje. Zdjęcie poniżej. I słowo: "dzieciństwo" jest tu najważniejsze.
Już od najmłodszych lat uczycie jako nauczycielki przedszkola wrażliwości na piękno przyrody. Wszystkie ptaki prezentowane na wystawie w Zachęcie mogą wspierać WAS w tych działaniach. Wiemy zima w mieście nie jest biała, ale szara i obserwacja czapli, gęsi i innych ptaków jest niemożliwa, więc postanowiłam przedstawić fotorelacje tych arcydzieł. Każda rzeźba nasuwała inne skojarzenia/wspomnienia z utworami literackimi. A więc zaczynam:-)
Zabawa ruchowa:
– Gąski, gąski do domu!
– Boimy się!
– Czego?
– Wilka złego!
– Gdzie on jest?
– Za górami, za lasami, czeka na nas z pazurami!
– Co on pije?
– Pomyje!
– Co on je?
– Gąseczki!
– Gąski, gąski do domu!
Po tym okrzyku „gąski” biegną do „mamy gąski”, a „wilk” je łapie i zaprowadza do swojej bazy. „Gąska”, która już dobiegnie do „mamy gąski” nie może być złapana przez „wilka”. Jak już wszystkie „gąski” dobiegną do „mamy gąski”, „wilk” wraca do swojej bazy, a „gąski” z powrotem na przeciwległą stronę, po czym znów jest odtwarzany powyższy dialog. Zabawa trwa aż wszystkie „gąski” zostaną złapane przez „wilka”.
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
Możemy tez wykorzystać utwór poetycki:
Idą gąski...
Idą gąski, idą białe do domu.
Gubią pióra, gubią białe po polu.
Idą gąski, idą białe po lesie,
A te pióra, białe pióra wiatr niesie.
Lela, lela, gąski moje.
Lela na wodę, na wodę.
Moje gąski popłynęły,
A ja nie mogę, nie mogę.
Julian Tuwim
👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀👀
Proponuje wiersz:
Bocian i czapla
Szukał bociek żaby w trawie.
Wtem, zobaczył czaplę w stawie!
Nogi długie, jak u boćka.
Zaświeciły mu się oczka.
Czapla modra, widok rzadki.
Pozazdroszczą mu sąsiadki
kiedy pojmie ją za żonę.
Chyba patrzy w jego stronę!
Czub na głowie, z piórek, czarny,
skierowany w tył, figlarny.
Żółty dziób i długa szyja.
Bocianowi szczęście sprzyja.
I choć nie ma doświadczenia,
teraz jest to bez znaczenia.
Bociek skrzydła rozpościera,
do zalotów się zabiera.
Dziób czerwony zadarł w górę,
otarł się o czaplę piórem.
Będą mieli piękne życie.
Zwiedzą Polskę, zagranicę.
Zaklekotał kilka razy:
– Kle, kle, kle, kle – bocianie frazy.
Prezentuje ptasie wdzięki.
– Kle, kle, kle, kle – słychać dźwięki.
Ale czapla, nie rozumie.
To gatunek inny, w sumie.
Albo taka jest wstydliwa,
skrywa oczy. Jest płochliwa.
Zanim bociek dodał słowo,
przeleciała mu nad głową.
I tak było po przygodzie.
Został tylko cień na wodzie.
Czapla mieszka w Ameryce.
Bociek, pojął bocianicę
za swą żonę. Z nią ma dzieci.
Kiedyś czapla znów przyleci.
Źródło: Bajki i wiersze
Przykro było żurawiowi,
Że samotnie ryby łowi.
Patrzy - czapla na wysepce
Wdzięcznie z błota wodę chłepce.
Rzecze do niej zachwycony:
„Piękna czaplo, szukam żony,
Będę kochał ciebie, wierz mi,
Więc czym prędzej się pobierzmy”.
Czapla piórka swe poprawia:
„Nie chcę męża mieć żurawia!”
Poszedł żuraw obrażony.
„Trudno. Będę żył bez żony”.
A już czapla myśli sobie:
„Czy właściwie dobrze robię?
Skoro żuraw tak namawia,
Chyba wyjdę za żurawia!”
Pomyślała, poczłapała,
Do żurawia zapukała.
Żuraw łykał żurawinę,
Więc miał bardzo kwaśną minę.
„Przyszłam spełnić twe życzenie”.
„Teraz ja się nie ożenię,
Niepotrzebnie pani papla,
Żegnam panią, pani czapla!”
Poszła czapla obrażona.
Żuraw myśli: „Co za żona!
Chyba pójdę i przeproszę…”
Włożył czapkę, wdział kalosze,
I do czapli znowu puka.
„Czego pan tu u mnie szuka?”
„Chcę się żenić”. „Pan na męża?
Po co pan się nadweręża?
Szkoda było pańskiej drogi,
Drogi panie laskonogi!”
Poszedł żuraw obrażony,
„Trudno. Będę żył bez żony”.
A już czapla myśli: „Szkoda,
Wszak nie jestem taka młoda,
Żuraw prośby wciąż ponawia,
Chyba wyjdę za żurawia!”
W piękne piórka się przybrała,
Do żurawia poczłapała.
Tak już chodzą lata długie,
Jedno chce - to nie chce drugie,
Chodzą wciąż tą samą drogą,
Ale pobrać się nie mogą
Gotowy materiał pdf.: Edukacja polonistyczna
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
SOWA, SÓWKI
Tutaj aż się prosi PTASIE RADIO Juliana Tuwima
Małe sówki książka z wydawnictwa Mamania autorstwa Martina Waddell. Od rzeźb poprzez tekst literacki do oswajania strachu - tak możemy rozwijać kompetencje emocjonalne dzieci w przedszkolu.
👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐👐
No koniec Wróble i piękna ilustracja oddająca wolność jaką maja w sobie dzieci, dlatego tę inspirację zostawiam Wam drogie sieciaczki.
Życzliwie donoszę, że na zakończeniec wystawy odbędzie się spotkanie z Józefem Wilkoniem 5 stycznia 2024 o godzinie 18.00 w ZACHĘCIE.
INFO ZE STRONY MUZEUM:
Spotkanie z Józefem Wilkoniem
Finisaż ekspozycji „Ptaki”
Zachęta | sala kinowa – wejście od strony kasy biletowej
wstęp wolny
Zwierzęta fascynują mnie od dawna, bo jestem zwyczajnie za przyrodą. Za lasem, za łąką, za polami, za miedzą i za wszystkimi stworzeniami, które tam siedzą.
– Józef Wilkoń
Dołączcie do spotkania autorskiego na zakończenie ekspozycji Ptaki. Wraz z Józefem Wilkoniem, twórcą ilustracji, rzeźby oraz grafiki porozmawiamy o różnych aspektach jego twórczości, wyzwaniach jakie wiążą się z jego codzienną pracą oraz o inspiracjach jakie artysta czerpie ze świata fauny i flory.
To wyjątkowa okazja do dyskusji z jednym z najwybitniejszych polskich ilustratorów.
Komentarze
Prześlij komentarz